Bretagne, de meest westelijk gelegen regio van Frankrijk wordt door haar bewoners ook wel Armor genoemd, oftewel land van de zee. De kustlijn van maar liefst 1500 kilometer is dan ook de langste van heel Frankrijk. Bovendien is de kust op veel plaatsen rotsachtig, waardoor de golven tegen de klippen te keer gaan en de scheiding tussen land en zee extra benadrukt wordt.

De regio Bretagne beslaat vier departementen: Côtes d'Armor,  Finistère,  Morbihan en Ille-et-Vilaine. Zowel Côtes d'Armor als Finistère liggen niet alleen aan zee, maar kregen ook hun naam dankzij de zee. Côtes d'Armor betekent tenslotte 'kusten van de zee' en Finistère 'landuiteinde'.

Volgens overlevering is Bretagne het geboorteland van Merlijn de Tovenaar; waar maretakken, menhirs en de Bretonse taal een mystieke sfeer oproepen. Bretagne heeft een geschiedenis die terug gaat tot de prehistorie (de steentijd); overal nog zijn de overblijfselen uit deze periode te zien (menhirs, dolmen, hunebedden enz.).

Later waren het de Kelten met hun Druïden die er hun toevlucht zochten en er hun stempel op drukten. Het Keltische bloed verloochent zich niet. De oude tradities zijn nog springlevend, getuige de taal, de muziek en de mystiek. De taal, het Bretons, is nauw verwant aan het Iers en wordt nog steeds door meer dan 250.000 mensen gesproken (naast het Frans). De muziek met doedelzak, oude herdersfluiten en ook accordeon wordt nog heel veel gespeeld, waarbij jong en oud in een cirkel danst en door één of meerderen in 't Bretons wordt gezongen.

Het mystieke is nog steeds zeer sterk te voelen in de atmosfeer en de vele legendes. De talloze plaatselijke heiligen worden nog even druk vereerd als vroeger. Het volk is zeer gehecht aan het voorvaderlijk geloof. Heel bijzonder voor Bretagne zijn de pardons, eeuwenoude godsdienstige plechtigheden om vergeving te vragen voor de zonden, waarbij men in processie rond trekt (met beelden en kruisen) en daarna gezamenlijk eet en feest viert. Armor, het land van de zee, is nooit ver weg.

Ker, kear, car, cré, quer een typisch Bretons woord voor dorp of huis. De naam wordt vaak gegeven aan afgelegen gehuchten. Kerjean (huis van Jean), Kermaria (Maria's dorp), Kerfeunteun (het gehucht bij de fontein).